مهدیا[ع]

شبی دلم میخواست برایت نامه ای بنویسم.هرچه فکر کردم.نمیدانستم چگونه واژه ها را کنار هم بچینم. شاید کار حرفهای من به بغضی مبدل شده بود.گیج نبودم.فقط خسته بودم.انگار مغزم را در هاونگ کوبیده بودند.دردمیکرد تمام تفکراتم.حرفهای تکراری جامعه راجع به اقتصاد.مردان سرزمین من در مرزهای ایران وافغانستان چه میکنند.وهزاران هزار درد دیگر.با چه کسی جز تو میتوانستم سخن بگویم. به آن رئیسی که بادادن قول دروغ کار اداری هشت ماه بیگاری را تحمیل کرد.یا آن رئیس دیگری که حتی حقوق کار دانشجویی دو سال کار در کتابخانه را ندادوگفت بعد از گرفتن مدرکت مشغول به کار خواهی شد در همین دانشگاه.با کی میتوان سخن گفت.امام زمانم برایم دعا کن برای همه کسانی که مثل من جوان جز خدا هیچ پارتی ندارند بروند سر کار دعا کن.ومرا در کنار انسانهایی مشغول به کار کن که لیاقت همکاری با من را داشته باشند.

دختری در شنزار...