روزگار...

روزگارم راخودم میسازم.آنگاه که سکوت دنیای وجودم رامیگیرد.وبه بدیهای جهان فقط نظاره میکنم.نه امربه معروف ونه نهی از منکری. من خودم حقم رابا سکوتم پایمال کردم.اگرملت من به ریزبدیها ومسائل لبخندنمیزدند.امروز این همه فاجعه نداشتیم.تحریم.احتکار.گرانفروشی.کم فروشی.پارتی بازی.خدانشناسی و...گناه ازتک تک ماست که آنقدرمثل کبک سرمان را زیر  برف کردیم.که زمام حقگرایی از دستمان رفت.بیخود جهان را مقصر داریم.درد منم.دردتویی هموطن وقتی رئیس اداره ای پارتی بازی میکند.با دیدنش تاکمر خم میشویم واو را احترام میکنیم.ما او را اژدها بار آورده ایم.ازماست که برماست.اگرقحطی وگرانی مزمزه ای برای ترساندنمان شده.بذریست که خود پاشیده ایم.واین مشکلات حل نمیشود مگر.اینکه از خودمان شروع کنیم.از خانواده و محله مان وشهرمان.کافیست که فقط درهرکاری رضایت خدا را درنظر بگیریم نه خلق را.گران نفروشیم.کم نفروشیم .احتکار نکنیم.انسانها رابراساس شایستگیهایشان بکار بگیریم وپارتی بازی نکنیم.اگرقدر نعمتی را ندانیم خدا آن نعمت را ازما خواهد گرفت.این وعده خداست واو هرگز تخلف نمیکند...

دختری در شنزار...